Antonio Muñoz Molina powraca do „Don Kichota”: „Teraz siła kłamstwa jest ogromna”.

Hiszpański pisarz Antonio Muñoz Molina uważa Don Kichota za dzieło eksperymentalne, komiczne i niekonwencjonalne , które odcisnęło piętno na literaturze powszechnej, ale także na jego osobistej pamięci, o czym opowiada w swojej nowej powieści, El verano de Cervantes , którą przedstawił na konferencji prasowej.

Pisarz, członek Królewskiej Hiszpańskiej Akademii (RAE) i laureat Nagrody Księcia Asturii w dziedzinie literatury, stwierdził, że jeden z głównych tematów otaczających legendarny charakter literatury hiszpańskiej – granice między rzeczywistością a fikcją – nie mógłby być bardziej aktualny.

„Ludzki umysł ma niezwykły talent do ulegania wpływom fikcji; bardzo łatwo jest oszukać mózg ” – zauważa autor, który uważa, że ​​współczesne wyzwania w tym zakresie nie mają precedensu w historii.

„ Teraz siła kłamstw jest gigantyczna , to nie jest kontynuacja czegokolwiek, to jest coś zupełnie nowego i destrukcyjnego i nie wiemy, dokąd to zmierza” – powiedział, odnosząc się do pewnych zastosowań sztucznej inteligencji i łatwości, z jaką ludzie „tracą z oczu rzeczywistość i zamierają przed ekranem, zapominają żyć”.

Lato Cervantesa to esej w oryginalnym znaczeniu, wymyślonym przez Montaigne'a, oznaczającym „testowanie, próba”. W 2016 roku, zbiegając się z obchodami Roku Cervantesa , Muñoz Molina zaczął robić notatki w notatnikach, pierwszy zalążek tej pracy, którą odzyskał i uporządkował w ciągu ostatniego roku.

Na kartach książki autor przeplata wspomnienia związane z lekturą Don Kichota z La Manchy, śledząc jego wpływ na literaturę powszechną , od Melville'a i Balzaca, od Marka Twaina i Thomasa Manna po Jamesa Joyce'a, przechodząc przez Stendhala i Flauberta, którzy zaczęli czytać tę powieść w wersji dla dzieci.

Muñoz Molina wspominał, że w domu, w którym Flaubert mieszkał z matką w Rouen (Francja), w zachowanej bibliotece znajduje się egzemplarz Don Kichota z 1828 r. , kolorowane wydanie dla dzieci, i że w Wychowaniu sentymentalnym główny bohater pamięta to wydanie.

Stendhal przeczytał ją w tajemnicy od swojego ojca , „ponurego i autorytarnego” człowieka, według Muñoza Moliny, i opowiedział, że pierwszy raz zaśmiał się po śmierci matki, gdy miał 7 lat, gdy usłyszał Don Kichota . „Jego ojciec usłyszał jego śmiech i zabrał go” – twierdził.

W świecie anglojęzycznym jego wpływ był również decydujący . Wspominał wszystko, od „prawie zaginionej” sztuki Szekspira opartej na epizodzie z pierwszej części, po powieściopisarzy takich jak Charlotte Lennox, która opublikowała The Female Quixote w 1750 roku, ciesząc się wielkim uznaniem, i pierwszą powieść Jane Austen, Northanger Abbey , „całkowicie donkiszoterską”.

Z drugiej strony Muñoz Molina zauważył, że „jeden z wielkich hiszpańskich paradoksów” polega na tym, że „ten wielki pomnik naszej kultury pozostał całkowicie ignorowany w literaturze hiszpańskiej ” aż do przybycia Galdósa i Clarína w drugiej połowie XIX wieku, do których w XX wieku dołączyli tacy autorzy, jak Eduardo Mendoza.

Bardziej niż jakiekolwiek konkretne dzieło, Cervantes wpłynął na sposób patrzenia i rozumienia świata przez Muñoza Molinę . „Czytając Cervantesa uczę się uniwersalnej ciekawości, uczucia, że ​​powinniśmy być bardzo podejrzliwi wobec wszystkich wielkich oświadczeń; Cervantes zawsze ironizuje”.

Postawa ta częściowo wyjaśnia kosmopolityczne życie autora Don Kichota , od pobytu we Włoszech pod koniec humanizmu, po życie i niemal śmierć w bitwie pod Lepanto, „lądowaniu w Normandii tamtych czasów”, czy też pięcioletnią niewolę w Algierze, ogromnym mieście zamieszkanym przez ludzi z całego świata.

„ Ta złożoność jest jednym z powodów jego talentu i instynktu do robienia sobie żartów ze wszystkiego , nawet z tego, co kocha najbardziej, czyli literatury, i jest to wspaniała lekcja dla wszystkich, aby zachować człowieczeństwo i wolność ducha, a jeśli to możliwe, także ekspresji”.